تمایل افراد به سمت لباس‌های خارجی و غیراصیل زنگ خطر تخریب فرهنگی اقوام ایرانی را به صدا درآورده است.
به گزارش خبرگزاری فارس از کرمان، هر جامعه‌ای شیوه و سبک حیات خاص خود را دارد که با ویژگی‌های اجتماعی، اعتقادی، دینی و فرهنگی مردم آن سرزمین هماهنگی و سازگاری دارد.
جایگاه سبک زندگی بومی و محلی در رشد و پیشرفت جوامع به حدی است که دیگر عرصه‌های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی از سبک و سلوک زندگی ساکنان آن جامعه نشأت می‌گیرد و تا زمانی که مردم به فرهنگ و سنن و آداب و رسوم خود پایبند باشند به قلّه‌های بلند موفقیت و ترقی دست می‌یابند.
در دهه‌های اخیر شاهد تهاجم فرهنگ و رسوم غربی در کشورهای در حال توسعه هستیم و مردمان به ویژه نسل جوان با تأثیرپذیری از این فرهنگ تهاجمی بسیاری از تعلّقات و باورهای سنتی خود را از دست داده‌اند.
اهمیت این موضوع سبب شد با کرشمه والی‌زاده، فارغ‌التحصیل رشته مردم‌شناسی در مقطع کارشناسی ارشد و مدرس دانشگاه گفت‌وگویی داشته باشیم.
چرا مسئله پوشاک در سبک زندگی اهمیت دارد؟
در پاییز سال 1391 مقام معظم رهبری در جمع اساتید، نخبگان دانشگاهی و حوزوی در استان خراسان شمالی به اهمیت مسئله سبک زندگی و ضرورت بازنگری در تمام ابعاد آن که می‌تواند، زمینه‌ساز تحقق یک جامعه ایده‌آل و الگوی پیشرفت ایران اسلام شود، اشاراتی داشتند.
در این راستا پوشاک به عنوان یکی از معیارهای مهم و تأثیرگذار سبک زندگی می‌تواند، مورد بررسی قرار گیرد.
آیا در پوشاک می‌توان تنوع فرهنگی را مشاهده کرد؟
پوشاک یکی از مظاهری است که تنوع فرهنگی در آن به خوبی نمایان است و از طریق اشکال متنوع می‌توان به چگونگی تنوع قومیتی در یک جامعه پی برد.
وقتی به جامعه ایران نگاه می‌کنیم، مهم‌ترین تفکیکی که میان اقوام گوناگون به نظر می‌رسد تنوع در حوزه پوشاک است، تنوع یک اصل زیستی است، همان طور که در طبیعت تنوع وجود دارد بین انسان‌ها هم در طرز فکرها، سلیقه‌ها و نگرش‌ها تنوع دیده می‌شود.
چرا در لباس‌های محلی تنوع بیشتر به چشم می‌خورد؟
در لباس‌های محلی عشایر تنوع بیشتری دیده می‌شود، زیرا این تنوع پوشاک برگرفته از تنوع جغرافیایی، محیطی و حتی سلیقه‌های هنری و علایق اجتماعی و فرهنگی و همچنین الهام از طبیعت کوهستانی و سرسبزی و طراوت و حتی طلوع خورشید و شب‌های پرستاره است.
پوشاک در ایران تا به حال چه تغییراتی داشته است؟
پوشاک که در تمام کشور به عنوان یک عنصر فرهنگی مورد توجه قرار می‌گیرد، تنها پوشش نیست، بلکه تجلی باورها، عقاید و ویژگی‌های مذهبی و اجتماعی و حتی هنری یک قوم و ملت است.
پوشاک مانند دیگر کالاهای فرهنگی به مرور زمان تغییر یافته و این تغییر اغلب آرام و آهسته اتفاق می‌افتد.
با ورود کالاهای چینی و لباس‌های بازاری که ارزان‌تر و راحت‌تر به دست مردم می‌رسد، امروز مشاهده می‌کنیم که به جای استفاده از لباس‌های محلی زیبا و پرمعنا، مردم به سمت لباس‌های آماده چینی و غیراصیل روی آورده‌اند و این یک عامل برای تخریب فرهنگی اقوام ایرانی است.
پسران عشایر به جای شلوار مخصوص محلی، شلوار ورزشی می‌پوشند یا از تی‌شرت‌هایی با آرم‌های خارجی و نوشته‌های بیگانه استفاده می‌کنند و به جای گیوه از کفش‌های نامرغوب چینی بهره می‌برند.
این زنگ خطری است که مواظب باشیم، لباس زیبای محلی زنان و مردان به سمتی نرود که از آن اصالت و تاریخ پرافتخار، تنها نامی نه‌چندان مناسب باقی بماند.
پیشنهاد شما در زمینه سیاست‌گذاران مسائل فرهنگی چیست؟
این وظیفه کارشناسان و سیاست‌گذاران فرهنگی است که برای حفظ خرده فرهنگ‌ها تلاش کنند، مسئولان باید با حمایت و هدایت تولیدکنندگان پوشاک و لباس‌های محلی، علاوه بر حفظ و حراست از این هنر زیبا از نابودی و فراموشی آن جلوگیری کنند.
سلام بر ولایت حق 
پاسخ به نامه رئیسجمهور درباره مذاکرات هستهای